جهاد، ضامن پیروزی و پیشرفت

رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنان سال‌های اخیرشان بارها بر ضرورت اهتمام

به فرهنگ جهادی از سوی همه آحاد مردم مخصوصا مسئولان و نخبگان جامعه

تأکید کرده‌اند. به‌عنوان نمونه، ایشان در سال91 و در دیدار با مسئولان جهاد

کشاورزی، فرهنگ جهادی را امری حیاتی برای تمام عرصه‌های کشور عنوان

می‌کنند: «جهاد در صحنه‌های مختلف، وظیفه ماست و ضامن پیشرفت و

پیروزی ماست. در صحنه سیاسی هم جهاد هست، در صحنه فرهنگی هم

جهاد هست، در صحنه تبلیغاتی و ارتباطاتی هم جهاد هست، در صحنه‌های

اجتماعی هم جهاد هست. جهاد فقط جهاد نظامی نیست؛ انواع و اقسام

عرصه‌های زندگی بشر، عرصه جهادند.»

ایشان در دیدار با بسیجیان هم، میان تفکر و حرکت بسیجی با تفکر جهادی

پیوند برقرار کرده و بسیج را ...  تجلیگاه جهاد در همه عرصه‌ها عنوان می‌کنند: «بسیج عرصه جهاد است، نه قتال.

قتال یک گوشه‌ای از جهاد است. جهاد یعنی حضور در میدان با مجاهدت، با تلاش،

با هدف و با ایمان؛ این می‌شود جهاد. لذا «جاهدوا بأموالکم و أنفسکم فی‌سبیل‌الله»؛

جهاد با نفس، جهاد با مال. جهاد با نفس کجاست؟ فقط به این است که توی میدان

جنگ برویم و جانمان را کف دست بگیریم؛ نه، یکی از انواع جهاد با نفس هم این است

که شما شب تا صبح را روی یک پروژه تحقیقاتی صرف کنید و گذر ساعات را نفهمید.

جهاد با نفس این است که از تفریحتان بزنید، از آسایش جسمانیتان بزنید، از فلان کار

پر پول و پردرآمد - به قول فرنگی‌ها پولساز - بزنید و تو این محیط علمی و تحقیقی و

پژوهشی صرف وقت کنید تا یک حقیقت زنده علمی را به‌دست بیاورید و مثل دسته

گل به جامعه‌تان تقدیم کنید؛

جهاد با نفس این است. یک قسمت کوچکی هم جهاد با مال است.»

بیانات در دیدار با بسیجیان،89.4.2

مطابق با این دیدگاه که برگرفته از مبانی و معارف دینی ماست، جهاد فرهنگ و

روحیه حاکم بر کلیه عرصه‌ها و ارکان زندگی بوده و هیچ عرصه‌ای را نمی‌توان

بی‌نیاز از روحیه جهادی تصور کرد. در جامعه‌ای که به دنبال تحقق حیات طیبه

اسلامی است و هدف نهایی خود را عینیت بخشیدن به آرمان‌ها و ارزش‌های

اسلامی قرار داده است، مطمئنا فرهنگ و راهنمای حرکت نمی‌تواند چیزی

جز روحیه و فرهنگ جهادی باشد. فرهنگ جهادی همانگونه که مولای

متقیان می‌فرماید، مایه عزت اسلام و مسلمین است:

«فَرَضَ‌الله... الجِهادَ عِزّا لِلسلامِ؛ خداوند... جهاد را برای عزّت و سربلندی

اسلام واجب فرمود.»

نهج‌البلاغه، حکمت 252